Pedagodzy, o których nie można zapomnieć

W rejestrze pedagogów nie sposób ująć wszystkich zasłużonych i oddanych pracy nauczycieli tej szkoty. Byto ich wielu. Swoją pracą, postawą i zaangażowaniem dawali przykład innym kolegom – nauczycielom w pełnieniu tej trudnej aczkolwiek zaszczytnej funkcji nauczyciela – wychowawcy. Przedstawiamy więc tylko niektóre postacie. Odeszli oni już z naszego grona, lecz na trwałe pozostaną w naszej pamięci.

Jadwiga Rostkowska (1893 – 1977)

Całe życie związała z wychowaniem młodego pokolenia, traktując swoją pracę zawodową jako misję społeczną. Postać dh. J. Rostkowskiej żywa jest w pamięci mieszkańców Nasielska. Zaskarbiła ich wdzięczność i szacunek jako człowiek, nauczycielka i wychowawczyni – wierna ideałom wychowawczym harcerstwa, które ją ukształtowało. Należała do pierwszego, pionierskiego pokolenia skautingu w Polsce. Na jego służbie pozostawała przez blisko 60 lat. Założycielka I-go Hufca Mazowieckiego druhna Jadzia już od 1915 r. Jako wychowanka Pułtuskiego Gimnazjum i Zakładu Wychowawczo – Naukowego, Żeńskiego Sabiny Chmielewskiej w Warszawie i absolwentka Kursów Handlowych S. Rogulskiego także w stolicy staje się harcerką. Jednocześnie pracuje w Gimnazjum S. Chmielewskiej i w prywatnych szkołach średnich już jako nauczycielka. Od 1924 roku zaczyna się dla niej okres mrówczej pracy i społecznego udzielania się w Związku Nauczycielstwa Polskiego, na kursach dla dorosłych i na dobre w szeregach harcerstwa. Niepozorna, cicha druhna Jadzia zakłada i prowadzi w Mławie do 1938 r. I-szy Hufiec Mazowiecki. W tym też roku pracuje w Publicznej Szkole Powiatowej w Rembertowie. Podczas II wojny światowej prowadzi z drużyną instruktorską propagandę na terenie Generalnej Guberni. Pod kierownictwem druhny dziewczęta z jej zastępów organizują pomoc dla dzieci i rodzin wywiezionych na roboty do Niemiec. W 1945-1946 r. Przeniesiona zostaje do Nasielska, gdzie organizuje harcerskie zastępy wśród młodzieży uczęszczającej do miejscowego Gimnazjum a dzisiejszego LO. Pracę w harcerstwie łączy z pracą pedagogiczną ucząc początkowo w szkole podstawowej, potem w liceum. Do 1960 r. organizuje harcerskie placówki. Z powodu utraty wzroku przekazuje szczep swoim wychowankom. Do końca pozostała wśród harcerzy. W 50-lecie pracy w harcerstwie w 1968 r. Wręczono jej odznakę najwyższego stopnia instruktora ZHP – Harcmistrza Polski Ludowej.

Stefan Jaworski (1904 – 1986)

Duże zasługi przy organizowaniu życia kulturalnego w mieście Nasielsk położył Stefan Jaworski. Był skrzypkiem orkiestry XIII pułku piechoty, kompozytorem i muzykiem, organizatorem części artystycznych, odświętnych akademii i obhodów, opiekunem miejscowych zespołów artystycznych, w tym także zespołu chóralnego i instrumentalnego licealistów w latach 1953-1969. Dzięki umiejętnemu kierownictwu zespół rozwijał się i uzyskiwał liczne nagrody. Te sukcesy zespołu były zasługą jego kierownika, który potrafił pracować z młodzieżą. Był dla niej nie tylko nauczycielem, ale i przyjacielem. Stefan Jaworski w swej pracy odznaczał się wyjątkowym poczuciem odpowiedzialności, sumiennością i uporem godnym naśladowania. Posiadał duże zdolności organizacyjne, rozmiłował młodzież w muzyce i śpiewie. Był nadzwyczaj lubianym i szanowanym przez młodzież szkolną i społeczeństwo nie tylko w Nasielsku, ale także poza jego granicami. Chętnie brał udział we wszelkich imprezach dając ze swoim zespołem bardzo bogate programy. Dużo czasu poświęcał na komponowanie i przepisywanie utworów do zespołu. Został udekorowany odznaką Zasłużonego Działacza Kultury.

Henryk Śliwiński (1939 – 2011)

Urodził się 11 lutego 1939 roku w Toruniu. Tam ukończył szkołę podstawową i szkołę średnią, następnie podjął naukę w Studium Nauczycielskim w Ciechanowie, a po skończeniu dostał się na Uniwersytet Warszawski i rozpoczął studia na kierunku filologia polska. Funkcję dyrektora Liceum Ogólnokształcącego w Nasielsku objął w 1974 r. Jako dyrektor szkoły wiele wysiłku włożył w zatrudnienie wykwalifikowanej kadry pedagogicznej oraz wprowadzenie języków zachodnioeuropejskich: języka francuskiego i języka angielskiego. Dzięki jego staraniom w 1986 r. nadano szkole imię Jarosława Iwaszkiewicza. W tymże roku z okazji 40-lecia szkoły dyrektor przygotował wspólnie z gronem pedagogicznym, uczniami i jej absolwentami I zjazd absolwentów LO w Nasielsku połączony z nadaniem imienia i odsłonięcia pomnika patrona.

Praca dydaktyczno-wychowawcza to jeden z elementów jego aktywności, ale nie można zapomnieć o drugiej sferze pracy społecznej dla szkoły i środowiska lokalnego. Był twórcą kabaretów szkolnych, które zdobywały wiele nagród na festiwalach Kultury Młodzieży Szkolnej w Kielcach w latach 1977-1980 i 1986.

Na stanowisku dyrektora pracował do 1991 r., a po odejściu na emeryturę jeszcze 10 lat uczył języka polskiego. Znalazł wówczas więcej czasu na pracę z uczniami zdolnymi co zaowocowało laureatem XXVI Olimpiady Literatury Języka Polskiego. Otrzymał wtedy nagrodę Ministra Edukacji Narodowej pierwszego stopnia za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej. Z jego inicjatywy w 1995 r. powstało Nasielskie Towarzystwo Kultury w celu rozwijania kultury oraz popularyzowanie jej w środowisku lokalnym. W 1996 r. zarejestrowane zostało Towarzystwo w Sądzie Wojewódzkim w Warszawie. Jako prezes tego Towarzystwa organizował dla mieszkańców miasta różnego rodzaju imprezy m.in.: Ogólnopolski Festiwal Sztuki Estradowej „Trema”; koncerty poezji śpiewanej, kabaretony oraz konkursy wiedzy o Nasielsku. Organizował spotkania klubowe z przedstawicielami życia kulturalnego. Redagował „Notatnik” dodatek do Życia Nasielska.

Za całokształt swojej pracy zawodowej i społecznej otrzymał w 2006 r. statuetkę „Lwa Nasielska”. Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie 26.03.2011 r.

Panie Dyrektorze, panie Profesorze

My z drugiej połowy XX wieku, urodzeni w końcu lat 50-tych i 60-tych, twoi uczniowie mieliśmy niebywałe szczęście i zaszczyt poznania Cię bardziej od innych. Nawet nie wiesz jak olbrzymi wpływ wywarłeś na nasze życie.

Ty wierzyłeś w nas bezgranicznie. Nie możemy o tym zapomnieć. Jak również o tym, że nasze dorastanie w tych siermiężnych czasach uczyniłeś niezwykłym przeżyciem i przygodą. „To nasza młodość, ten piękny czas” – Dziękujemy Ci.